روزی من و تعدادی از دوستان را برای گرفتن اطلاعات به اتاق مخصوص بردند و برای ایجاد رعب و وحشت هر کاری که از دستشان بر می آمد انجام دادند. در آنجا، صحنه ای دیدیم که ما را خیلی متاثر کرد. خانمی را به اتاق ما آوردند که کودکی شیر خوار را در بغل داشت. فرمانده بعثی در حالی که یونیفرم نظامی بر تن داشت و سیگاری در دستش بود، با غرور و تکبر خاصی شروع  به بازجویی از این خانم کرد و به او گفت شوهرت کدامیک ازاینهاست، به ما معرفی کن! خانم گفت: همان جا که ما را اسیر کردند شوهر من شهید شد. وقتی آن افسر بعثی در این مرحله به بن بست رسید به او گفت: به امام اهانت کن. آن زن شجاع و قهرمان بدون اینکه ذره ای ترس و نگرانی داشته باشد خیلی آرام و متین گفت: میان ما مرسوم است که به سادات احترام می گذاریم و به آنها اهانت نمی کنیم. وقتی این خانم گفت امام سید هستند و ما می ترسیم به سید اهانت کنیم، با گفته او دود از کله بی مغز آن افسر خشن و بی رحم عراقی بلند شد و مانند یک شتر مست هواری کشید و این طرف و آن طرف رفت و فریاد زد که زود باش اهانت کن والا چه و چه می کنم . اما زن شجاع ، آرام و ساکت و مطمئن نشسته بود و می گفت: ما به سید اهانت نمی کنیم. وقتی کار به اینجا رسبد، فرمانده عراقی سیگار روشنی را که در دست داشت بر گونه آن طفل معصوم که در بغل مادرش بود گذاشت، فریاد کودک به آسمان رفت و اشک از دیدگان مادر، مانند قطرات باران فرو ریخت. چشمهای مادر به سوی طفل معصوم و بی گناه خیره شد،اما مادر درعین اینکه گریه می کرد آرام و خاموش بود. دلش می گریید،اما لبش چیزی نمی گفت؛ اشکش جاری بود.اما اراده اش محکم و قوی بود؛ طفلش فریاد می زد،اما خودش خاموش بود و به امامش اهانت نمی کرد.

آزاده حجت الاسلام حسین مروتی